จากประชาชาติธุรกิจ
เป็นเรื่องถกเถียงอยู่บ่อย ๆ ระหว่าง "ผลลัพธ์" และ "วิธีการ" เราควรให้ความสำคัญ หรือจัดวางน้ำหนักเรื่องไหนมากกว่ากัน
เชื่อว่าใครก็ตามที่มีบ้านอยู่ตามชานเมือง เป็นประจำทุกค่ำคืนเราจะเห็นรถปิกอัพบรรทุกป้ายโฆษณาเต็มคันรถ ตระเวนติดป้ายโฆษณาบนเสาไฟฟ้าริมทางบ้าง ที่ว่าง 2 ข้างทางบ้าง ขายคอนโดมิเนียม ขายบ้านจัดสรร เต็มพรืดไปหมด
ผ่านไปไม่กี่วัน เราจะเห็นเจ้าหน้าที่เขตบ้าง เทศบาลบ้าง ออกเก็บป้ายเหล่านี้ไปทิ้ง จากนั้นอีก 2-3 วันต่อมาก็จะมีรถบรรทุกนำป้ายมาติดที่เดิม ๆ
ล่อเอาเถิด หมุนเวียนกันไปแบบนี้
ประมาณว่านี่คือกลยุทธ์การตลาดที่ใช้ต้นทุนในการโฆษณาประชาสัมพันธ์ถูกที่สุดและได้ผลที่สุดโดยไม่ต้องเสียเงินแพงๆ ซื้อโฆษณาหนังสือพิมพ์หรือโทรทัศน์
ที่สำคัญสามารถเข้าถึงกลุ่มเป้าหมายได้อย่างมีประสิทธิภาพ เห็นป้ายปุ๊บก็สามารถเลี้ยวรถเข้าไปดูโครงการได้เลย
เพราะโดยธรรมชาติคนซื้อที่พักอาศัย จะตระเวนเสาะหาไปตามทำเลต่าง ๆ อยู่แล้ว
นักธุรกิจพัฒนาที่ดินชั้นนำรายหนึ่งเคยบรรยายถึงความสำเร็จในธุรกิจที่ตัวเองได้รับว่า ส่วนหนึ่งมาจากการบริหารจัดการต้นทุนโดยเฉพาะการโฆษณาประชาสัมพันธ์ที่มีประสิทธิภาพ
ในขณะที่การซื้อพื้นที่โฆษณาในหน้าหนังสือพิมพ์หรือโฆษณาโทรทัศน์ เหมือนการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำที่ใช้เงินมากเกินไป
เมื่อเทียบกับผลลัพธ์ที่ได้รับ
ส่วน กทม.เคยบอกว่า ปัญหานี้หมักหมมมานาน แต่ละปีมีป้ายเถื่อนเกิดขึ้นเป็นแสน ๆ ป้าย บดบังทั้งวิสัยทัศน์ในการขับขี่ กีดขวางทางเดินเท้า สร้างความรกรุงรัง ไม่เป็นระเบียบให้กับบ้านเมือง ที่สำคัญผู้กระทำผิดส่วนใหญ่ยังเป็นผู้ประกอบการรายใหญ่ ๆ ล้วนแล้วแต่มีชื่อเสียงในสังคม
ผู้ว่าราชการหลายจังหวัดบ่นดัง ๆ ปัญหาป้ายติดไม่เลือกที่เหล่านี้ เกิดขึ้นในจังหวัดที่ตัวเองดูแลรับผิดชอบด้วยเช่นกัน ยิ่งจังหวัดไหนมีความเจริญเกิดขึ้นมาก ๆ มีการลงทุนด้านการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์เกิดขึ้น จะมีปัญหาที่ว่านี้มากเป็นเงาตามตัว บางแห่งลงทุนทำ Big Cleaning Day แต่ผ่านไปแป๊บเดียวเท่านั้น ปัญหาเดิม ๆ ก็ตามมา สร้างความเบื่อหน่ายให้กับเจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบ เพราะเก็บเท่าไหร่ก็ไม่หมด โดยสรุปก็คือ ปัญหาป้าย (ติดไม่เลือกที่) ได้สร้างปัญหาไปทั่วประเทศเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ด้านหนึ่งเราต้องการเห็นความเป็นระเบียบของบ้านเมือง เราไม่ต้องการหาบเร่แผงลอย เราไม่ต้องการให้มอเตอร์ไซค์มาวิ่งบนทางเท้า เราเรียกร้องให้มีการจัดระเบียบแบบเดียวกับที่เกิดขึ้นกับคลองถม สะพานเหล็ก
คำถามก็คือ ต่างกันตรงไหน ? ระหว่างการยึดเสาไฟฟ้า ยึดฟุตปาทข้างทาง ติดป้ายขายบ้านจัดสรร ขายคอนโดฯ กับการที่บรรดาหาบเร่แผงลอยยึดทางเท้าเป็นที่ทำมาค้าขาย มอเตอร์ไซค์วินยึดพื้นที่ปากซอยเป็นที่จอดรถ แผงส้มตำยึดชายหาดเป็นที่เปิดร้าน
ในเมื่อต่างยึดที่สาธารณะไปใช้ประโยชน์ส่วนตัวเหมือนกัน
พลิกเข้าไปดูผลประกอบการบรรดาบริษัทยักษ์ใหญ่เหล่านี้ที่รายงานกับตลาดหลักทรัพย์ฯ ล้วนเติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง ประสบผลสำเร็จมิใช่น้อย ๆ
เช่นเดียวกับการมีกิจกรรมซีเอสอาร์เพื่อสังคม มีโครงการเพื่อการศึกษา เพื่อสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ นานา ปรากฏออกมาให้เห็นมากมาย
ไหน ๆ ยุคนี้เรากำลังให้ความสำคัญกับเรื่องธรรมาภิบาลในการดำเนินธุรกิจอย่างกว้างขวาง หากผู้ประกอบการทั้งหลายหันกลับมาดูรายละเอียดเรื่องแบบนี้กันบ้าง...จะเป็นคุณไม่น้อย
ไร่รักษ์ไม้,มูลไส้เดือน,ปุ๋ยมูลไส้เดือน,เกษตรแปรรูป,#อุปกรณ์แค้มปิง,#อุปกรณ์ป้องกันอุบัติภัย,เอาตัวรอดในภาวะวิกฤต
